3.

- Co … co ty robisz ? – spytała mnie z błyskiem przerażenia malującym się w jej zielonych oczach i nutką obawy w dźwięcznym głosie . Nie wiedziałem o co jej chodzi. Nie wiedziałem  dopóki nie spojrzałem na swoje dłonie. Puściłem jej rękę. Na jej ciele malował się czerwony odcisk moich palców. Myśl, że zadałem jej ból zaczęła mnie prześladować

Mirella cofnęła się o krok i szczerze mówiąc, nie dziwiłem się temu.

- Nie bój się – powiedziałem, chciałem żeby poczuła się bezpiecznie w moim towarzystwie. Ale czy to było możliwe ? Haha. Nie. W końcu … do tej pory moje zachowanie świadczyło o tym, że jestem jakimś popapranym człowiekiem. Najpierw śledzę dziewczynę, potem atakuje jej klienta, zwalniam ją z pracy i wyprowadzam siłą z klubu. Wariat !  – ogólnie taki nie jestem- moje jakże cudowne tłumaczenie - ten typek mnie zdenerwował. Wybacz.

- Nie … nic się nie stało – zaczęła. Spojrzała mi w oczy, Uczucie, które temu towarzyszyło było … hmm ... niedopisania ! To ciepło rozchodzące się po całym ciele...było jak ...było jak ... wygranie Ligi Mistrzów! No ... powiedzmy.

- Czy my się przypadkiem dzisiaj nie spotkali ? – spytała.

- Ehhh – parsknąłem śmiechem – może ?

            Z tymi słowami wyciągnąłem z kieszeni spodni jej notesik. Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę i wybuchła śmiechem. Powiem szczerze, że zaskoczyła mnie tym.

- To ty ? – spytała z niedowierzaniem – Przyszedłeś tu tylko po to żeby oddać mi mój kalendarzyk ?

            Z nieco ironicznym i … głupawym uśmiechem  >>Tak <<  odpowiedziałem

Mirka wstydliwie spuściła głowę zabierając ode mnie książeczkę

Jej dłoń była w dotyku tak delikatna, tak gładka jak.. najdelikatniejszy i najgładszy jedwab świata. 

- Słuchaj, Mirko - nie wiedziałem jak mam jej to powiedzieć. Postanowiłem jednak postawić sprawę jasno. - Poszłabyś ze mną na ... kawę ?

              Bałem się odpowiedzi.

- Zależy - podniosła głowę. Jej rudawe loki podskoczyły słodko. Tym razem jednak unikała mojego spojrzenia.

- Od czego ? - spytałem. W tej chwili poczułem, że mogę zrobić wszystko.

- Od tego czy poznam imię mojego rozmówcy. - Tego się akurat nie spodziewałem.  Myślałem, że mnie zna. Że kojarzy moje nazwisko.

               W tej chili nasunął mi się pewien pomysł.

               A co jeśli ... nie podałbym swojego prawdziwego imienia ?

Było to trochę ryzykowne ale ... wtedy bym wiedział, że nie jest ze mną tylko i wyłącznie dla pieniędzy.

- Fernando ... Rodrigues

- A więc gdzie idziemy panie Rodrigues ?

__________________

Wiem, że krótko.

Wiem, że nie idealnie.

Postaram się lepiej. Obiecuję.

Jednak teraz radujcie się wraz ze mną :)

Mój komputer zmartwychwstał :D